18. Scherven

Een paar jaar geleden heb ik een schilderij voltooid dat ik de titel meegaf: “Geen flauw idee wat ik hier nu weer mee moet…” Een titel die - onbewust - al min of meer aangaf dat ik er niet werkelijk tevreden over was. Toen het eenmaal gevernist en ingelijst aan de muur hing begon het ding me dermate te ergeren dat ik er niet meer omheen kon; hier moest ingegrepen worden.

Het schilderij was een beetje een experiment, ik wilde een soort schuttersstuk maken maar dan een met slechts vier schutters. Helaas bleek uiteindelijk de echte schutter achter de ezel te zitten.

Nu mag een experiment natuurlijk mislukken maar een experiment moet niet in geklungel ontaarden. De twee linker koppen konden er nog mee door maar de andere twee waren ronduit mislukt.

 Dus schuren maar weer, titaanwit er over en met gebrande omber aan de slag. Maar eenmaal zo bezig begreep ik dat het me heel veel tijd en moeite zou kosten er nog iets geloofwaardigs van te maken, tijd en moeite die ik beter in een nieuw schilderij zou kunnen steken.

Uiteindelijk heb ik het pleit met de zaag beslecht. De twee linker koppen bewaar ik, misschien dat ik die nog eens inlijst. De overige brokstukken gaan naar het magazijn. In het inmiddels overvolle rek met aan scherven gevallen grote dromen…

Olieverf - paneel - 20 x 18 cm.

Uiteindelijk heb ik er een ovaal passe-partout omheen gemaakt en de kop iets rechter gezet. Ik voel me wat dit schilderij betreft net de timmerman die een wiebelende tafel moet repareren, eerst de ene poot een beetje bijschaven, dan de andere twee, nu is de vierde weer te lang etc. Net zo lang tot je geen stoel meer nodig hebt om aan die tafel te zitten…