7. Wanneer is een schilderij nu eigenlijk áf?

Willink, een van mijn grote voorbeelden, beschouwde een schilderij als voltooid als het hem niet meer irriteerde. Zou ik zo streng zijn voor mezelf kwam er waarschijnlijk nooit meer iets van mijn ezel. Naar aanleiding van een min of meer uitgewerkt idee begin ik aan een schilderij maar ik heb doorgaans geen flauw idee waar ik uiteindelijk uitkom. Dat lijkt handig, je zou kunnen denken dat het resultaat dan altijd meevalt. Was dat maar waar.

Als de klus naar eer en geweten geklaard is staat er niet zelden iets op de ezel waar ik me misschien niet voor schaam maar een reden om er trots op te zijn zie ik ook niet direct. Toch zet ik er gauw mijn signatuur onder, een ritueel waarmee ik een schilderij voor voltooid verklaar. Dan ben ik er tenminste vanaf en kan ik me op een nieuw schilderij concentreren dat hopelijk wél een meesterwerk wordt.

Als ik het eenmaal heb voltooid probeer ik een schilderij met rust te laten, voor je het weet blijf je aan de gang: Als je een vinger verbetert blijkt er iets aan die hand ook te moeten worden veranderd, wat weer een effect heeft op de arm die ineens wel erg raar aan het lichaam hangt. Eigenlijk zit er niks anders op dan alles opnieuw te schilderen. Of de witkwast er overheen te halen.

Soms echter zie ik ineens hoe ik een schilderij dat in mijn magazijn staat te verstoffen met een kleine ingreep zonder al te veel problemen een stap vooruit kan helpen. Zoals bij dit schilderijtje (55x70 mm) bijvoorbeeld.

Tenminste, ik denk zelf dat het een vooruitgang is...